Tkaniny FR (Fire Retardant), które zostały specjalnie zaprojektowane i poddane obróbce, aby zwiększyć ich odporność na ogień. Tkaniny trudnopalne są wykorzystywane głównie w miejscach, gdzie istnieje większe ryzyko wystąpienia pożaru lub gdzie wymagana jest wysoka ochrona przed ogniem. Obróbka chemiczna lub mechaniczna tkanin FR polega na zastosowaniu specjalnych substancji lub technik, mających na celu opóźnienie lub hamowania procesu palenia tkaniny. Dzięki temu tkaniny FR spalają się wolniej, generując mniejszą ilość dymu i toksycznych gazów, co przyczynia się do poprawy bezpieczeństwa w przypadku pożaru.
Ochrona przed ogniem
Oferujemy tkaniny trudnopalne (FR – Fire Retardant), w tym również tkaniny Trevira CS. Materiały te są dedykowane zarówno do zastosowań w pomieszczeniach komercyjnych, jak i prywatnych. Nasze tkaniny FR spełniają odpowiednio normy, w tym EN 13772, EN 13773, PN-EN 6940 i 6941, EN 1101, DIN4102, BS5867, NF P92503, EN 1021-1/2, NF P 92-507 i inne, mając między innymi klasy Class1, M1,B1. W zależności od przeznaczenia oferujemy tkaniny trudnopalne przeznaczone na tapicerkę meblową, zasłony, kotary, firany i inne elementy dekoracyjne.
Przepisy prawne
Tkaniny FR (Fire Retardant) są klasyfikowane według różnych norm i standardów dotyczących trudnopalności. W przypadku tkanin FR klasyfikacja może różnić się w zależności od konkretnej normy lub standardu, który jest stosowany w danym kraju lub branży. Ważne jest, aby wybrać tkaniny o odpowiedniej klasie trudnopalności, zgodnie z przepisami i wymaganiami dotyczącymi bezpieczeństwa ogniowego w danym obszarze lub branży.
W przypadku tkanin obiciowych, zasłonowych, jak i wyrobów tekstylnych, na terenie Polski stosuje się różne normy oraz testy trudnopalności, w tym PN-EN 1021-1/2, PN-EN ISO 6940 i 6941:2005, PN-EN 13772 i 13773, PN-EN 1101. Normy te między innymi określają wymagania dotyczące trudnopalności tkanin w różnych kontekstach, takich jak meble tapicerowane, zasłony, czy inne elementy dekoracyjne.
W Polsce tkaniny obiciowe, zasłonowe oraz inne wyroby tekstylne mogą być klasyfikowane według różnych norm dotyczących trudnopalności, w tym:
EN 13773 (European Standard) – ta norma dotyczy tkanin na zasłony i dekoracje okienne, określając wymagania dla tekstyliów używanych w hotelach i innych miejscach publicznych. Jest powiązana z normą EN13772 dotyczącą metodologii testowania tkanin.
W przypadku tkanin trudnopalnych zaleca się stosowanie tkanin klasy 1 (Class 1), które zapewniają najwyższy poziom bezpieczeństwa przeciwpożarowego. Materiały o klasie trudnopalności Class 1 są uważane za trudnozapalne i cechują się ograniczoną zdolnością do rozprzestrzeniania się ognia, minimalnym wydzielaniem dymu i toksycznych gazów podczas spalania. Tkaniny klasy Class 1 są szeroko stosowane w hotelach, restauracjach, szpitalach i innych miejscach, gdzie bezpieczeństwo przeciwpożarowe ma kluczowe znaczenie.
EN 1101 (European Standard) – to norma dotycząca testowania i klasyfikacji trudnopalności tkanin tekstylnych, w tym w hotelarstwie. Określa klasy trudnopalności (1-5) i metody testowania, takie jak odporność na płomienie i emisję dymu. Dzięki EN 1101 można wybierać tkaniny trudnopalne spełniające wymagania bezpieczeństwa pożarowego w hotelach, szpitalach i restauracjach. Ta norma umożliwia świadomy wybór materiałów trudnopalnych dla różnych miejsc publicznych, zapewniając ochronę przed ryzykiem pożaru.
EN 1021-1/2 (European Standard) – ta norma dotyczy testu odporności na palenie materiałów stosowanych w meblach i siedziskach tapicerowanych. Część 1 odnosi się do testu palenia otwartego tkaniny użytej w meblach, podczas którego próbka materiału jest wystawiana na działanie płonącego papierosa. Część 2 dotyczy testu palenia małym palnikiem gazowym, który symuluje kontakt z płomieniem na powierzchni mebla. Norma ta określa metody testowania i kryteria oceny reakcji tkaniny i materiałów tapicerki na ogień. Materiał testowany przechodzi lub nie przechodzi próby.
EN 13501-1 (European Standard) – norma stosowana w krajach europejskich, w tym także w Polsce (PN-EN 13501-1), dotyczy klasyfikacji ogniowej wyrobów budowlanych oraz elementów budynków i bezpośrednio nie dotyczy tkanin. Klasyfikacja trudnopalności według tej normy obejmuje kilka klas, takich jak A1, A2, B, C, D, E i F. Klasa A1 oznacza materiały niepalne, podczas gdy klasy A2 do F wskazują różne stopnie trudnopalności. Elementy, które spełniają klasę B (PN-EN 13501-1), są uznawane za trudnopalne.
W zakresie trudnopalności tkaniny obiciowe i zasłonowe na terenie Polski same w sobie nie są klasyfikowane według PN-EN 13501-1. Norma ta odnosi się do wyrobów budowlanych i elementów budynków, które są na stałe zamontowane do konstrukcji budynku lub stanowią integralną część systemów budowlanych. Tkaniny obiciowe trudnopalne, powinny spełniać normy EN 1021-1 i EN 1021-2. Dla tkanin przeznaczonych na zasłony (czyli zawieszonych pionowo), należy zastosować normę EN 13773, która określa wymagania dotyczące trudnopalności tkanin wiszących.
Przykłady norm w innych krajach europejskich:
NF P 92 503-507 (Franch standard) „Reaction to Fire – Classification of Building Products for French Building Regulations” – norma ta określa procedury testowe oraz kryteria klasyfikacji materiałów budowlanych, w tym tkanin, pod względem reakcji na ogień. Materiały spełniające wymagania tej normy i uzyskujące klasyfikację M1 są uznawane za trudnopalne i bezpieczne w przypadku pożaru. Norma ta jest charakterystyczna dla Francji i nie jest powszechnie stosowana w innych krajach.
DIN4102 (German Standard) – to klasyfikacja na klasy od A1 do B3. Produkty oznaczone jako A1 i A2 są niepalne, natomiast norma B1 dotyczy tekstyliów trudnopalnych. Klasy B2 i B3 oznaczają materiały potencjalnie niebezpieczne. Norma B1 określa wymagania i kryteria dotyczące reakcji na ogień materiałów budowlanych. Materiały klasy B1 są uznawane za trudnopalne, spełniając określone kryteria, takie jak ograniczenie rozprzestrzeniania się ognia, dymienia i emisji toksycznych gazów podczas spalania. Chociaż norma dotyczy głównie materiałów budowlanych, tkaniny używane w budownictwie, np. tkaniny obiciowe czy zasłony, mogą podlegać wymaganiom trudnopalności zgodnie z klasą B1.
BS5867 (British Standard) odnosi się do trudnopalności tkanin obiciowych stosowanych w meblach tapicerowanych w Wielkiej Brytanii. Zawiera różne testy palności, które są wykonywane na próbkach tkanin obiciowych. Testy obejmują stosowanie otwartego ognia i ocenę reakcji próbki na płomień oraz badanie palności na podstawie emisji ciepła. Wyniki testów określają trudnopalność tkaniny i klasyfikują ją w zależności od jej reakcji na ogień.
Tkaniny trudnopalne FR
Trevira CS to nazwa handlowa dla tkanin trudnopalnych produkowanych przez firmę Trevira GmbH. Trevira CS to specjalny rodzaj tkanin FR, które zostały opracowane i produkowane z zastosowaniem innowacyjnej technologii opatentowanej przez firmę Trevira. Charakteryzują się wysoką skutecznością w zakresie trudnopalności, spełniając wymagania różnych standardów i norm bezpieczeństwa ogniowego. Tkaniny Trevira CS znajdują szerokie zastosowanie w branżach, takich jak hotelarstwo, przestrzeń publiczna, transport czy opieka zdrowotna. Dostępne są w różnorodnych wzorach, kolorach i strukturach, umożliwiając kreatywną aranżację wnętrz i jednoczesne zapewnienie wysokiego poziomu ochrony ogniowej.
Trevira CS jest rodzajem tkanin FR i co do zasady ma na celu zapewnienie większego bezpieczeństwa w przypadku pożaru poprzez zastosowanie materiałów o zwiększonej odporności ogniowej. Odpowiedni dobór tkanin FR lub Trevira CS zależy od konkretnych wymagań i przepisów dotyczących bezpieczeństwa ogniowego w danym obszarze, lub branży.