Tkaniny trudnopalne

Tkaniny FR (Fire Retardant) są klasyfikowane według różnych norm i standardów dotyczących trudnopalności. W przypadku tkanin FR klasyfikacja może różnić się w zależności od konkretnej normy lub standardu, który jest stosowany w danym kraju lub branży. Ważne jest, aby wybrać tkaniny o odpowiedniej klasie trudnopalności, zgodnie z przepisami i wymaganiami dotyczącymi bezpieczeństwa ogniowego w danym obszarze lub branży.

W przypadku tkanin obiciowych, zasłonowych, jak i wyrobów tekstylnych, na terenie Polski stosuje się różne normy oraz testy trudnopalności, w tym PN-EN 1021-1/2, PN-EN ISO 6940 i 6941:2005, PN-EN 13772 i 13773, PN-EN 1101. Normy te między innymi określają wymagania dotyczące trudnopalności tkanin w różnych kontekstach, takich jak meble tapicerowane, zasłony, czy inne elementy dekoracyjne.  

W Polsce tkaniny obiciowe, zasłonowe oraz inne wyroby tekstylne mogą być klasyfikowane według różnych norm dotyczących trudnopalności, w tym:

EN 13773 (European Standard) – ta norma dotyczy tkanin na zasłony i dekoracje okienne, określając wymagania dla tekstyliów używanych w hotelach i innych miejscach publicznych. Jest powiązana z normą EN13772 dotyczącą metodologii testowania tkanin.

W przypadku tkanin trudnopalnych zaleca się stosowanie tkanin klasy 1 (Class 1), które zapewniają najwyższy poziom bezpieczeństwa przeciwpożarowego. Materiały o klasie trudnopalności Class 1 są uważane za trudnozapalne i cechują się ograniczoną zdolnością do rozprzestrzeniania się ognia, minimalnym wydzielaniem dymu i toksycznych gazów podczas spalania. Tkaniny klasy Class 1 są szeroko stosowane w hotelach, restauracjach, szpitalach i innych miejscach, gdzie bezpieczeństwo przeciwpożarowe ma kluczowe znaczenie.

EN 1101 (European Standard) – to norma dotycząca testowania i klasyfikacji trudnopalności tkanin tekstylnych, w tym w hotelarstwie. Określa klasy trudnopalności (1-5) i metody testowania, takie jak odporność na płomienie i emisję dymu. Dzięki EN 1101 można wybierać tkaniny trudnopalne spełniające wymagania bezpieczeństwa pożarowego w hotelach, szpitalach i restauracjach. Ta norma umożliwia świadomy wybór materiałów trudnopalnych dla różnych miejsc publicznych, zapewniając ochronę przed ryzykiem pożaru. 

EN 1021-1/2 (European Standard) – ta norma dotyczy testu odporności na palenie materiałów stosowanych w meblach i siedziskach tapicerowanych. Część 1 odnosi się do testu palenia otwartego tkaniny użytej w meblach, podczas którego próbka materiału jest wystawiana na działanie płonącego papierosa. Część 2 dotyczy testu palenia małym palnikiem gazowym, który symuluje kontakt z płomieniem na powierzchni mebla. Norma ta określa metody testowania i kryteria oceny reakcji tkaniny i materiałów tapicerki na ogień. Materiał testowany przechodzi lub nie przechodzi próby.

EN 13501-1 (European Standard) –  norma stosowana w krajach europejskich, w tym także w Polsce (PN-EN 13501-1), dotyczy klasyfikacji ogniowej wyrobów budowlanych oraz elementów budynków i bezpośrednio nie dotyczy tkanin. Klasyfikacja trudnopalności według tej normy obejmuje kilka klas, takich jak A1, A2, B, C, D, E i F. Klasa A1 oznacza materiały niepalne, podczas gdy klasy A2 do F wskazują różne stopnie trudnopalności. Elementy, które spełniają klasę B (PN-EN 13501-1), są uznawane za trudnopalne.

W zakresie trudnopalności tkaniny obiciowe i zasłonowe na terenie Polski same w sobie nie są klasyfikowane według PN-EN 13501-1. Norma ta odnosi się do wyrobów budowlanych i elementów budynków, które są na stałe zamontowane do konstrukcji budynku lub stanowią integralną część systemów budowlanych. Tkaniny obiciowe trudnopalne, powinny spełniać normy EN 1021-1 i EN 1021-2. Dla tkanin przeznaczonych na zasłony (czyli zawieszonych pionowo), należy zastosować normę EN 13773, która określa wymagania dotyczące trudnopalności tkanin wiszących.

Przykłady norm w innych krajach europejskich:

NF P 92 503-507 (Franch standard)  „Reaction to Fire – Classification of Building Products for French Building Regulations” – norma ta określa procedury testowe oraz kryteria klasyfikacji materiałów budowlanych, w tym tkanin, pod względem reakcji na ogień. Materiały spełniające wymagania tej normy i uzyskujące klasyfikację M1 są uznawane za trudnopalne i bezpieczne w przypadku pożaru. Norma ta jest charakterystyczna dla Francji i nie jest powszechnie stosowana w innych krajach. 

DIN4102 (German Standard) – to klasyfikacja na klasy od A1 do B3. Produkty oznaczone jako A1 i A2 są niepalne, natomiast norma B1 dotyczy tekstyliów trudnopalnych. Klasy B2 i B3 oznaczają materiały potencjalnie niebezpieczne. Norma B1 określa wymagania i kryteria dotyczące reakcji na ogień materiałów budowlanych. Materiały klasy B1 są uznawane za trudnopalne, spełniając określone kryteria, takie jak ograniczenie rozprzestrzeniania się ognia, dymienia i emisji toksycznych gazów podczas spalania. Chociaż norma dotyczy głównie materiałów budowlanych, tkaniny używane w budownictwie, np. tkaniny obiciowe czy zasłony, mogą podlegać wymaganiom trudnopalności zgodnie z klasą B1. 

BS5867  (British Standard) odnosi się do trudnopalności tkanin obiciowych stosowanych w meblach tapicerowanych w Wielkiej Brytanii. Zawiera różne testy palności, które są wykonywane na próbkach tkanin obiciowych. Testy obejmują stosowanie otwartego ognia i ocenę reakcji próbki na płomień oraz badanie palności na podstawie emisji ciepła. Wyniki testów określają trudnopalność tkaniny i klasyfikują ją w zależności od jej reakcji na ogień.